) stoczyłam normalnie wojnę z sobą żeby wyjść do pracy. Ubrana w papmpers i do tego taksówką, miałam duszę na ramieniu, w taksówce zwijałam się w supełek z bólu, na szczęście nie było korków i zdążyłam wparować do wc w pracy jeszcze w fazie świstaka. Strasznie się boję takich sytuacji, w nowej pracy bardzo mi się podoba i za nic nie chciałabym jej stracić, zwłaszcza przez... kupę. Mogę założyć pampersa, ale on tylko pomoże żeby się nie zabrudzić, smrodek i tak czuć, dodatkowo nawet jak dojadę do pracy to trochę głupio taki ładunek biologiczny wywalić do kosza we wspólnej toalecie. Ból bólem (po ataku rwy kulszowej większości bóli nawet nie zauważam). Boję się tego strachu, paniki i tych cholernych biegunek...Leczyli mnie na IBS jakiś czas, nie dam się znowu faszerować psychotropami, zwłaszcza że one w ogóle nie rozwiązują problemu, trochę go maskują, ale na takich lekach życie człowiekowi ucieka obok, na wszystko patrzy się z boku, tłumią wszelkie uczucia, te dobre niestety też. Nie miałam nigdy skłonności do depresji, miałam odwagę w młodym wieku wyprowadzić się z domu z chłopakiem którego znałam 2 miesiące i zaczęłam żyć na własny rachunek, miałam odwagę zmieniać pracę tak długo aż znalazłam taką którą lubię, miałam nawet odwagę kiedyś stanąć w obronie kolegi który dostawał manto od kiboli, miałam odwagę wyjść za mąż! A boję się SRANIA, czynności tak ludzkiej i oczywistej, a jednocześnie wstydliwej i budzącej obrzydzenie. Czynności, która u większości ludzi jest czymś naturalnym i niezauważalnym, a która u nas staje się czynnością wokół której kręci się nasze życie, pod którą trzeba planować każde, nawet krótkie wyjście. Jak Wy sobie z tym radzicie? Co robicie, żeby nie popadać w paranoję? Dla mnie może zmiana pracy okaże się początkiem zmian na lepsze również w tej kwestii, jednak boję się że mam już trwały uraz po paru "wpadkach" i tak szybko się tego lęku nie pozbędę.
Nie ma to jak wpaść w trans pisania o pierwszej w nocy...
Szczerze mówiąc gdybym miała 10 min. do pracy to poszłabym pieszo (chyba, że nie możesz wytrzymać takiego czasu bez wc). Mycha ja wiem, że nadal masz w sobie tę odwagę! Jesteś silną i dzielną osobą. Problem trochę Cię przerasta ale uważam, że jest on wyolbrzymiony jedynie w Twojej głowie. NIe pozwól aby twory wyobraźni przytłumiły Twoją prawdziwą osobowość - silnej, odważnej kobietki 
Czas się pogodzić z samą sobą i swoją chorobą. Zdarza ci się nie zdążyć i co z tego, tak masz i nic na to nie poradzisz. Po co się dodatkowo stresować. Zabrudzisz kosz, trudno trzeba posprzątać i do pracy. 
, a śmiałam się z babki którą widziałam na Discovery i która miała arachnofobię i ciągle psikała wokół środkiem owadobójczym.
