Kryzys wieku 'średniego'. Czyli życie zaczyna się po 30.

[izo.sim]

Czy po trzydziestce można patrzeć w lustro i być zadowoloną ze swojego wyglądu?

Po trzydziestce pewnie nie (w tym wieku jest mocne dążenie do ideału, co jest nonsensem) , ale w okolicach pięćdziesiątki jak najbardziej - stwierdzam wg siebie, bo wreszcie pozbyłam się kompleksów, nie zależy mi na szczuplutkiej sylwetce, więc parę dodatkowych kilogramów wygładziło twarz, a poza tym pozwalając sobie na nieco więcej specjałów niż kiedyś mam lepszy humor, a to wszystko = akceptacja siebie, a co za tym idzie lepszy odbiór przez innych ludzi, więc koło się zamyka. Jest OK

[izo.sim]

Z wiekiem nabyłem pewności siebie i wiary we własne - nieograniczone przecież - możliwości. Oglądają się za mną młode dziewczyny jak i dojrzałe kobiety, cóż w tym dziwnego, przyciągam wzrok to prawda, jestem przecież przystojny a do tego ta pewność siebie - ludzie to wyczuwają, poza tym jestem inteligenty, elokwentny, świetnie odnajduję się w każdej sytuacji, zagadam, odpowiem. To wszystko sprawia że jestem atrakcyjny a mój wiek jest tylko moim atutem ...

O to to... tylko zamiast kobiet, w moim przypadku mężczyźni

[izo.sim]

Kobietom, jednak zmarszczki nie dodają uroku, ani nie podkreślają ich zniewalającej osobowości.

Eliszka co Ty gadasz? Po pierwsze mamy XXI wiek i kobiety nie wyglądają już tak, jak 100 lat temu, a po drugie delikatne zmarszczki w niczym nie przeszkadzają. Grunt to akceptacja siebie i poczucie własnej wartości. Możesz byś posągowo piękną kobietą, ale jak będziesz wiecznie niezadowolona z siebie, nikt tego piękna nie dostrzeże.

[izo.sim]

E, ja po 30 poczułam się bardziej atrakcyjna i mam powodzenie u prawie samych młodszych facetów

Tak trzymać - mimo upływającego czasu

[Jacekx]

Nie bierzcie tego do siebie co prawda dawno wiek średni mam za sobą ale
ja w stosunku do atrakcyjności swojej stosowałem taką autoterapię

każda potwora znajdzie swego amatora to raz.


Dwa Panie i Panowie człowiek jak stare zyskuje z latami.

Serce, intelekt, doświadczenie życiowe i inne przymioty z latami nam pęcznieją a czasami pięknieją.
Pozdrawiam




Ps. U niektórych z czasem też poczucie humoru staje się funkcją rosnącą i dąży w ekstremum do nieskończoności

[Kinia87]

każda potwora znajdzie swego amatora to raz.

taaa jasne

Mi brakuje 2 latek do 30tki ale mam tak rozpisane plany i cele z koleżanką by się wyszaleć przed wkroczeniem w ten poważny wiek
ale przyznaje troche mnie ta wizja dołuje

[atabe]

Kinia87, szaleństwo wskazane w każdym wieku,nie ma , że nie wypada

[eliszka]

Mi brakuje 2 latek do 30tki

ale przyznaje troche mnie ta wizja dołuje

Otóż to. Czasami człowiek tak sobie coś wkręci, że koniec świata!
Każdy z Was pisze same mądre i oczywiste rzeczy. Miło się Was czyta. Mi na co dzień też nigdy nie brakowało pewności siebie. Może nie jestem Miss Polonia, ale zawsze miałam pewne powodzenie u facetów właśnie dzięki temu, że lubiłam sama siebie i byłam dość pewna siebie (ale bez przesady, to było takie zwyczajne poczucie własnej wartości).
Mój mąż się rozumie o co mi chodzi. Ale każdego chyba czasami dopada kryzys. W głowie kłębią się myśli o przemijającym czasie. Pojawia się poczucie, że już chyba nic się nie wydarzy. Kobieta zakorzenia się w roli matki i żony, która nie ma czasu dla siebie, bo robi wszystko by uszczęśliwić swoją rodzinę, zapominając o sobie i swoich potrzebach. O pasjach, które kiedyś miała i o marzeniach, które zakurzone czekają na zrealizowanie. Nie chodzi o to, że nie lubię troszczyć się o moich bliskich. Raczej o to, że gdzieś zatraciła się ta młodzieńcza radość z życia. Bycie odpowiedzialnym za drugą osobę, to ważny etap w życiu każdego człowieka, mimo tego, że jest to piekielnie trudne i wyczerpujące. Ale gdzie w tym wszystkim znaleźć czas dla siebie.. ?
I jeszcze te chole*ne zmarszczki!
Zmarszczkom i kurzym łapkom mówimy stanowcze NIE!

[izo.sim]

Kobieta zakorzenia się w roli matki i żony, która nie ma czasu dla siebie, bo robi wszystko by uszczęśliwić swoją rodzinę, zapominając o sobie i swoich potrzebach. O pasjach, które kiedyś miała i o marzeniach, które zakurzone czekają na zrealizowanie. Nie chodzi o to, że nie lubię troszczyć się o moich bliskich. Raczej o to, że gdzieś zatraciła się ta młodzieńcza radość z życia. Bycie odpowiedzialnym za drugą osobę, to ważny etap w życiu każdego człowieka, mimo tego, że jest to piekielnie trudne i wyczerpujące. Ale gdzie w tym wszystkim znaleźć czas dla siebie.. ?

Niestety w naszej kulturze jest takie złe przekonanie, że kobieta ma się zajmować domem i dziećmi (do tego pracować zawodowo, więc zaiwania łącznie na 2-3 etatach), a mężczyzna od czasu do czasu troszkę może pomóc. Nie tędy droga! Przemęczona kobieta jest wiecznie sfrustrowana, więc pewnie nie jest w stanie być najlepszą matką i żoną. Czas na zmiany. Trzeba podzielić obowiązki pomiędzy domowników. Wyjdzie to wszystkim na dobre.

[obyty.z.cu]

Niestety w naszej kulturze jest takie złe przekonanie, że kobieta ma się zajmować domem i dziećmi (do tego pracować zawodowo, więc zaiwania łącznie na 2-3 etatach), a mężczyzna od czasu do czasu troszkę może pomóc. Nie tędy droga!

no ale sorki -
a kto tak się umawia w związku ?
Przymus jakiś czy co ?
Jak chcesz tak masz.
Można przecież po partnersku,ale trzeba to z głową ,a nie z emocjami.
Ustalic priorytety,rozdzielić zadania i realizować.Proste ?
No,ale jak przyjdzie co do czego, to robi się problemy,jedna czy druga strona unosi się,a w efekcie tego tylko niepotrzebne spięcia.A już nie daj boże jak wtrąci się rodzinka.
No i ...ileż to razy pani dba o swęgo partnera,podsuwa smaczne kęski,ma jak w domu...rodzinnym,więc z czasem i żonę traktuje jak matkę,tylko w młodszym wydaniu.
Albo chce się macho w domu,albo partnera.Albo udziela się w domu i przy dziecku,albo...
no właśnie.
wiem że łatwo mówić,ale jak kocha to zrozumie

[izo.sim]

a kto tak się umawia w związku ?
Przymus jakiś czy co ?
Jak chcesz tak masz.

Nie do końca "jak chcesz tak masz", bo trudno łamie się stereotypy.

[obyty.z.cu]

bo trudno łamie się stereotypy.

ja rozumiem środowisko,wychowanie,rodzinka patrzy itd.
Ale zbyt często zauroczenie prowadzi do ślepoty.
Godząc się na związek,trzeba uzgodnić coś więcej niż np. termin ślubu.
Stereotypy zawsze były i będą.Rozumiem, że życie nie jest łatwe i niesie problemy,ale jeśli się pewnych spraw nie mówi,to potem nie wiadomo do kogo mieć pretensje.
Wiesz,wielu facetów mieszka samych ,choćby w akademiku i tam robi wszystko koło siebie,łącznie z gotowaniem.A po ślubie nic nie muszą robić w domu,no bo dziewczyna "nauczona" w domu,że _stereotyp- pierze,gotuje,sprząta, itd....robi i nie pyta,no może czasami zapyta swgo wybranka - może byś pomógł?
Takie stereotypy to przeżytek,ale w głowach.
Jakoś u swoich dzieciaków tego nie widzę,czyli można

[izo.sim]

ja rozumiem środowisko,wychowanie,rodzinka patrzy itd.
Ale zbyt często zauroczenie prowadzi do ślepoty.

Obyty - mnie nie musisz nic tłumaczyć, bo mnie to nie dotyczy ( od bardzo długiego czasu wychowuję syna sama - w sumie z wyboru).

[eliszka]

izo.sim, obyty.z.cu, oboje macie rację. Bardzo trudno złamać stereotypy i wyrwać coś, co od lat puszczało korzenie w naszej kulturze. Pewne nawyki i tradycje wynosi się po prostu z domu.
Prawda też jest taka, że każdy ma dokładnie to, na co się zgadza i przyzwala. Życie układa się różnie i weryfikuje wiele spraw.
Jeśli chodzi o mój przypadek, to bycie mamą bliźniąt nie jest łatwe. A jeśli dołączyć do zestawu CU, a obecnie stomię, to jest jeszcze ciekawiej. Moje czterolatki dają w kość;) Mąż od początku był wtajemniczony w sekrety macierzyństwa (bo czasami, gdy moja choroba atakowała, był i ojcem i matką). Wiec doskonale radzi sobie z domowymi obowiązkami. To chyba we mnie jest problem. Mam poczucie winy, że przez moją chorobę nie mogłam być 100 procentową mamą. I teraz, gdy już jest ok, bardzo chcę nadrobić stracony czas i wynagrodzić, swoim poświęceniem i oddaniem, moją wcześniejszą niedyspozycję. Żal mi zostawić dzieci i wyjść z koleżanką na kawę. Szkoda mi czasu na fitness, który kiedyś sprawiał mi radość. Nie chodzę do kosmetyczki, bo wolę za te pieniądze coś kupić dzieciom. I tak jest ze wszystkim.
O matko! Jak ja doskonale zdaję sobie sprawę ze swoich problemów. Ale co z tym zrobić? Można przestawić takie myślenie, nie powodując wyrzutów sumienia?

[izo.sim]

Prawda też jest taka, że każdy ma dokładnie to, na co się zgadza i przyzwala.

A jak się nie zgadza, żyje w pojedynkę. Taka smutna prawda.

To chyba we mnie jest problem. Mam poczucie winy, że przez moją chorobę nie mogłam być 100 procentową mamą. I teraz, gdy już jest ok, bardzo chcę nadrobić stracony czas i wynagrodzić, swoim poświęceniem i oddaniem, moją wcześniejszą niedyspozycję. Żal mi zostawić dzieci i wyjść z koleżanką na kawę. Szkoda mi czasu na fitness, który kiedyś sprawiał mi radość. Nie chodzę do kosmetyczki, bo wolę za te pieniądze coś kupić dzieciom. I tak jest ze wszystkim.

Może czas pomyśleć o wizycie u psychologa? Terapia naprawdę pomaga, a sama wszystkiego nie jesteś w stanie przepracować. Czasem ktoś "z boku" musi coś pokazać, żeby człowiek przemyślał i zrozumiał.
I najważniejsze - naucz się dbać o siebie, bo jak Ty sama nie zadbasz, wszyscy wokół pomyślą, że tak jest dobrze.