Ja to podłamki łapię powoli coraz bardziej, zawsze mnie było pełno usmiechnięta z imprezy na imprezę, studia, praca, dopóki w grudniu nie zaczęło sie ze mna coś dziać dziwnego,a od lutego mimo,ze diagnozy jeszcze nie mam psychicznie sie przygotowuję,że jestem skazana na kibelek
często sobie zadaje pytanie: dlaczego ja? widocznie tak musiało być,ale jak na razie nie oswoiłam się z tym wcale;/ sa dni lepsze, ale coraz mniej, stałam się cicha, imprezy się skończyły już nie wspomne o diecie, ciągłe pilnowanie siebie, do tego mam strasznie bolesne menstruacje jak do ego dochodzi gorszy dzień z jelitem to mam jazde na maxa, ostatnio z bólu myślałam,że po ścianach będe chodzić
cały czas siedzi mi to w głowie dlaczego ja ? ciągle zmęczona słaba maruda, nie wiem jak mój facet ze mna wytrzymuje,ale na szczescie mam oparcie
prawda jest taka,ze nigdy nie trzymam niczego w sobie mam oparcie w bliskich,ale wypłakanie się pomaga jdynie na chwilę,wiem,ze psychika jest ważna,ale ja ostatnio samej siebie nie poznaję,sorka za ględzenie,ale musze sobie pomarudzić,może ktoś z Was mnie zrozumie,a napewno tak jest, po prostu bezpiecznie czuje sie w domu, a wiem,ze z tego domu nalezy wychodzić,ale czasem tak trudo....
> Godzinę potem była rozmowa z lekarzem i przemawianie mi do mojego ograniczonego mózgu. Nie powiem, bo dał radę- tak mną potrząsnął, że mi jeszcze rezerwa została 
+ Methypred 8 mg na jelita, Humira na stawy.
