Życie jest okropne!!! Choroba też... !!!!!!!

[Unknown]

Pytanie tylko, jesli sa chorzy , a te forum jest dla chorych, to dlaczego niby maja
ograniczac sie do forum juniorow?
Oni czesto wiecej wiedza o naszych chorobach niz "dorosli" !

Zgadzam się, dlatego dałam do zrozumienia, że pomimo braku metrykalnej dorosłości są to ludzie nad wyraz dojrzali, mający spory zasób wiedzy i nierzadko doświadczeni przez życie (chorobę).

Dla wielu szukajacych w necie odpowiedzi na diagnoze chorobową,
te forum jest kopalnia wiedzy,czesto jedyną !

Ja też znajduję tutaj wiele cennych informacji. Wszyscy chodzimy jednak do lekarzy, z którymi możemy skonfrontować forumowe porady. Nikt sam diagnozy sobie nie stawia.
Wiem, co masz na myśli obyty.z.cu, uważam jednak, że nie sposób brać odpowiedzialność za wszystkich, za ich decyzje i działanie.
Dla mnie sporym nadużyciem jest mówienie o niszczeniu komuś życia w ten sposób. Problem, w przypadku takich ludzi, jest zapewne o wiele bardziej złożony - tak przypuszczam.

[Iceman]

Zapoznałem się z wątkiem i muszę przyznać, iż, bardziej od wypowiedzi Unknown, uderzyły mnie słowa Martity, która, jako moderator, pisząc na zielono o życiu naszym (chorych),więc także i moim, używa epitetu "okropne".

Prywatnie szczerze współczuje Pani Moderator ,iż tak określa swoją sytuacje i życzę dużo zdrowia, jednak uważam iż taki pogląd nie powinien zostać wyrażony w oficjalnej wypowiedzi.

Pozdrawiam

[Raysha]

Iceman, spójrz no na tytuł wątku. Pani Moderator miała słuszność zwrócenia uwagi, gdyż pisali o używkach a temat pisze o czym innym, czyż nie?

[Natuśka]

Iceman, trochę luzu To było przenośne odniesienie się do tematu wątku. Nawet miałam dodać do Srebrnych Ust .

Właśnie... Założyłam ten wątek i nie dziwię się że martita sugerowała się jego tytułem, a przecież nad nim toczyły się dyskusje.

A tak swoją drogą Iceman nie sądzę, żebyś uważał, że te choroby są happy
choć trzeba przyznać, że czasem z ich powodu bywa baaaardzo wesoło

[olga13]

Natuśka. Nie wiem czy to co napisze Cie pocieszy ale wiele jest osob ktore maja jeszcze gorzej i walcza. Jedna z nich jest moj brat, ma dopiero 25lat. Wiem, ja bezposrednio nie odczuwam to co wy, dotknieci choroba ale wierz mi kiedy widze Rafala to serce mi peka, a w oczach pojawiaja sie lzy. Rafal choruje na CD od 12 lat, teraz stan sie strasznie pogorszyl, przeszedl 3 operacje od prawie 3 miesiecy lezy w szpitalu. Ale to jeszcze nie koniec: stracil sluch, niechodzi, ŻP, ciągle wymiotuje... wierz mi i nie ma juz sily na nic, nawet zeby siedziec mimo to walczy, calymi silami jakie mu jeszcze pozostaly. Wiesz... wiele razy pytal czemu to wszystko go dotyka??? Ale ma w sobie wole istnienia, determinacje... i cale wsparcie i milosc jaka mozemy mu dac my,bliskie mu osoby. Natuśka niepoddawaj sie i walcz bo zycie nie zawsze jest takie okropne; jeszcze napewno czeka Cie w nim coś wspanialego!!!

[makika83]

olga - my zazwyczaj nie pytamy "daczego ja?", po prostu pozostaje westchnięcie i zabranie się "do kupy" - nie ma wyboru - albo zaakceptujemy i jesteśmy wówczas w stanie walczyć, albo nie - i zonk... Twój brat ma pewnie, znane każdemu choremu, stany depresyjne, które pojawiają się co jakiś czas...

ja pamiętam powrót ze szpitala po diagnozie. umyłam wszystkie okna, posprzątałam co się dało, ale kiedy w końcu przyszedł wieczór, zrobiło się ciemno i na chwilę zostałam sama w pokoju - po prostu pękłam... za każdym razem kiedy mój stan się pogarsza czuję się fatalnie, do tego dochodzi świadomość, że podczas badań jesteś tylko ciałem, bo nawet najlepszy lekarz nie może być jednocześnie dobrym gastroenterologiem i psychologiem... szczególnie przy diagnozowaniu czułam się jak zwierzę poddawane rozmaitym testom, a już po przebudzeniu z narkozy jak kawał mięcha...

nienawidzę choroby, owszem, ale zasiała we mnie nie tylko spustoszenie, ale również zmieniła życie na bardziej wartościowe poprzez zmianę priorytetów.

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[toczka]

[cytat usunięty na prośbę użytkownika]
bardzo prawdziwe to co napisalas.
Akurat przechodze przez ten etap kiedy zadaje sobie pytanie "dlaczego ja". Od kilku lat pracuje z chorymi z roznych oddzialow. Zawsze byli to dla mnie jedynie pacjenci, ludzie ktorych spotkala ogromna niesprawiedliwosc. Ogladalam ich nieszczescie i cieszylam sie, ze jestem zdrowa. Nawet zdazylo mi sie praktykowac w CSK na gastroenterologii na ktorej po nowym roku wyladuje w roli pacjenta.
Zycie jest nieprzywidywalne i gra z nami w jakas okrutna gre.

[Miska Ryżu]

Zycie jest nieprzywidywalne i gra z nami w jakas okrutna gre.

Moim zdaniem jest to poprostu Twoja lekcja, którą masz przerobić.

[Rem]

Podłącze się pod dyskusję...
Ja nie traktuję tego jako lekcji... lekcje się kończą i uczą by nie popełniać błędów.
Moim zdaniem to niesłuszny wyrok na każdym z Nas... ale kto powiedział, że życie jest różowe i sprawiedliwe.

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[Rem]

Nie bardzo widzę tą lekcję... wyciągnąć wnioski by drugi raz nie zachorować? Czy byc silniejszym psychicznie jak sie jakies kolejne choróbsko przypałęta?
Sorry ale do d... z taką szkołą.
Przepraszam za moj kolokwializm, mam doła, chyba dzisiaj zamilczę...

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[Rem]

Mnie diagnozowano 3 lata, wiec jak juz dostalem diagnoze, to cieszylem sie, ze wiem, co mi jest bardziej niz wkurzalem, ze mnie to spotkalo.
Byla wizja lekow, leczenia, ustapienia objawow.

Witaj w klubie.
Natomiast potem przychodzi rozczarowanie, jak coraz to ciezszy kaliber lekow nic nie pomaga... a jak pomaga to krotkotrwale.

Ciezkie to zycie...

Ale tez swojego zycia bym nie oddał nikomu... moze bym chcial czas cofnac... cos zaradzic za wczasu... ale wg Einsteina to niemozliwe wiec nie ma co wymyslac:P