Jako "pasożyt", "intruz" mojego organizmu ją uznałam i tylko w kontekście mojej wypowiedzi on występuje, ktoś tu czegoś chyba nie rozumie. Teraz jest w cudzysłowiu więc mam nadzieję, że nikt więcej nie przekręci tego co napisałam.
Akceptacja jest zgodą, pogodzeniem się z losem, obecna sytuacją. Można chorobę zaakceptować.
Moim zdaniem są osoby które godzą się z losem i są które nie zaakceptują nowej sytuacji. Ale można dokonać wyboru, który nie musi oznaczać akceptacji. Chce żyć w miarę moich możliwości i będe się leczył- będe walczyć z chorobą, bądź nie i poddam się, co oznacza tylko jedną drogę.
Życie jest dla mnie cenniejsze, to świadomość że nie jestem sama, jest rodzina, znajomi, moje plany, marzenia, uczucia, ciekawość świata, siła wewnątrz jaką mam, osobowość, charakter one sprawiają, że dokonuje takiego wyboru. Ale nie oznacza to, że akceptuje wszystko co ma związek ze mną i moim otoczeniem. Nie mogę mówić, że akceptuję, godzę się z obecną sytuacją. Walczę każdego dnia z chorobą więc jak mogę mówić o akceptacji, tym bardziej że nie pogodziłam sie z choroba a dokonałam wyboru i muszę z tym żyć bo nie można jej ominąć.
Takie jest moje zdanie. Tak czuje i tak myślę.
Napewno jest łatwiej tym, którzy z czasem z pokorą przyjmują te zmiany i takich osób jest więcej
i mam nadzieję, że ci, którzy nie nie odnaleźli się w nowej sytuacji wkrótce poukładają sobie wszystko od początku.
Ja też się nigdy nie pogodzę z chorobą mojego narzeczonego, ale żyjemy dalej. Poza tym choroba przebiega inaczej u każdego. U niektórych przebiega łagodnie, u niektórych nie i od tego też zależy postrzeganie tej choroby.O wiele łatwiej z nią żyć jak jest remisja. Ale jak się trafia do szpitala w cięzkim stanie, to mi nikt nie powie, że wtedy sobie nie myśli znowu: mam tego dość, albo dlaczego ja...To jest moje zdanie.
rodzic zachodzi w głowę popada w depresje goniąc za wszystkim aby sprostać potrzebom wydatkom zabezpieczyć odpowiednią opiekę i tego młodego człowieka przygotować do dorosłego życia zmieniając prawie wszystkie jego oczekiwania z jakimi było wiązane dla dorosłego pózniejszego życia. Mozna by wymieniać wiele dązeń czy pokładanych nadzieji ale zapewne znacie to więc nie drąze tematu dalej. Podobna sytuacja jest z dorosłym człowiekiem który zachorował. Walka o zdrowie nie raz wydłuza się w czasie, praca zostaje odstawiona na kiedyś tam ale zaczyna się problem z domowym budzetem, sytuacje nie raz są dramatyczne, przykład gdy tylko 1 dorosły akuratnie chory był 1 zywicielem, dochodzą tez problemy róznicy pokoleń wynikające z potrzeb młodych którzy czasem tego nie mogą ogarnąć itd itp . znów mozna by tu wymieniać pełno czynników za i przeciw jednak trzeba być zawsze tej dobrej nadzieji i tej dobrej mysli ze w koncu coś się zmieni chodz na chwilę i wszystko jakoś wróci do jakiejs tam normy 
To oczywiste, ale tak jest. Także nie ma tego złego, moi Kochani.
) akceptacji choroby. Od diagnozy w 2004 roku do dziś przeszłam długa drogę dzięki pomocy różnej i dzięki determinacji i niegodzeniu się na stan rzeczy w jakim tkwiłam. Teraz widzę dobre strony mojego chorowania - dojrzałam, zmieniła mi się perspektywa życia, poznałam fajnych ludzi. 
). Życie jest tylko jedno i jest strasznie krótkie. Wycinijmy z niego jak najwięcej.