Podejście do choroby - akceptować ją czy nie?

[exa]

ale chyba dopiero zaczynam sie bac tej choroby

chyba powinno byc odwrotnie

[kasinp]

jak juz sie wie wiecej to nalezy przestac sie bac i zaczac dzialac!!

[fairy]

no wiem wiem ale chodzi mi o to ze kompletnie nie mialam pojecia co to za chorobsko...nikt wokol mnie tego nie ma ani o tym nie gada...lekarz lekko bezplciowy tez za wiele mi nie powiedzial,dopiero teraz tutaj moge poczytac i porownac wiele rzeczy

[goniusia]

fairy ja też pierwszy raz usłyszałam o Cu jak zachorował mój znajomy ale sobie nie zdawałam sprawy co to za choróbsko.Nigdy wcześniej nie słyszałam ani o CU ani o CD.A jemu jak usunęli jelito grube to wszyscy mówili że miał raka więc ja też tak myślałam.Do czasu aż sama nie zachorowałam i dopiero ludzie na tym forum uświadomili mnie że z tą chorobą można żyć.

[fairy]

no najwyrazniej mozna ale nie mialam pojecia ze do tylu powiklan moze dojsc,jak wyszlam ze szpitala myslalam ze jestem juz po najgorszym, ze teraz dostane leki i bedzie wszystko dobrze...jeszcze to usuwanie jelita grubego....jak o tym czytam to mi sie slabo z nerwow robi

[goniusia]

Ja jak szłam do lekarza z moimi objawami to myślałam sobie że dostanę leki i kwestia czasu i wszystko się wyleczy.Ale rzeczywistość okazała się inna.Dla mnie diagnoza CU zabrzmiała jak wyrok.Już myślałam że niedługo będę umierać chociaż tak na 100% nie wiem czy to jest CU ryczałam dwa dni.Czytałam w necie na temat tej choroby i wyłam.Dopiero jak już wcześniej napisałam na tym forum otworzono mi oczy.Poczytaj jacy ludzie tutaj piszą o wiele bardziej chorzy niż my a mimo to są szczęśliwi i tryskają humorem.Każdy ma w sobie jakieś choróbsko tylko nie u każdego ono wyłazi.Głowa do góry będzie lepiej

[Shima]

no najwyrazniej mozna ale nie mialam pojecia ze do tylu powiklan moze dojsc,jak wyszlam ze szpitala myslalam ze jestem juz po najgorszym, ze teraz dostane leki i bedzie wszystko dobrze...jeszcze to usuwanie jelita grubego....jak o tym czytam to mi sie slabo z nerwow robi

Teraz masz już pojęcie ale powinnaś podejść do sprawy zupełnie inaczej.
Nie w stylu"matko!...usuną mi napewno jelito!!" tylko raczej "skoro wiem czym to może grozić i wiem jak postepować to dołożę starań żeby było oki"

[Shima]

[cytat usunięty na prośbę użytkownika]
O rany...jakbym siebie słyszała
Właśnie o takim podejściu,o takiej "przyjaźni"pisałam gdzies tu już na forum.
I ja też rozmawiam z brzusiem

Czyli wniosek jest prosty-odpowiadając na pytanie/temat
Tak!Bezwzględnie zaakceptować chorobę!

[aleksandra12]

Ja rozmawiam ze stomią Ba, nawet się z nią targuję, żeby była grzeczna przy zmianie sprzętu i nie lała na lewo i prawo.

I zgadzam się, że akceptacja to podstawa. Bez tego już bym nie żyła

[Alishia]

Żeby akceptować siebie trzeba też zaakceptować chorobę.Przecież jest ona częścią nas samych:)

[ESka]

Żeby akceptować siebie trzeba też zaakceptować chorobę.Przecież jest ona częścią nas samych:)

Dobrze powiedziane, ale w praktyce to wcale nie jest takie proste bo choroba niby jest częścią mnie, ale tą częścią z ktorą się nie zgadzam i ktorej nie akceptuję i do której ciężko jest mi się przyznać i o której wolę nie pamiętać.

[Aniijjaa]

Nie udaje, że nic mi nie jest, nie rozmawiam z brzuchem, nie uznaje cu za "przyjaciela".
Jestem chora i potrzebuje pomocy, bez tej pomocy nie mam szans na przeżycie.
Walczę o każdy nowy dzień, spełniam marzenia, plany i mimo że czasem brak mi sił idę dalej. Upadam, podnoszę się i idę do przodu. Będe szła i nie zatrzymam się z własnej, nie przymuszonej woli.
Za zakrętem jest wiele ciekawch miejsc, osób i chwil jakie czekają na mnie.

Ale nigdy, przenigdy nie powiem, że jestem pogodzona z losem, że choroba jest częścią mnie i muszę samą siebie akceptować razem z cu.
CU jest "intruzem", który wbił się pazurami we mnie i wypija ze mnie to, czego normalnie nigdy bym mu nie dała. Jest "pasozytem", który siedzi we mnie i odbiera mi wiele wspaniałych chwil, ogranicza mnie, męczy. Ten "pasożyt" ma również "kompana", który równie dobrze i wspaniale buszuje w moim organiźmie, odbierając mi wszystko, czego pragnęłam i mieć nie będe.
Dlatego trudno jest mi osiągnąć spokój mojego ducha ale jeszcze trudniej jest udawać, że czuję, myślę, podchodzę do tego inaczej niz napisałam. Nie potrafię sobie wmówić czegoś co jest wbrew mnie samej. Analizy, mądre rady, cierpienie z jakim się spotykam na codzień, porównywanie się do innych tragedii, mądre książki, nie potrafią zmienić mojego myślenia. Takie chyba musi być moje przeznaczenie skoro tak jest i nie potrafię tego zmienić, tylko tym zdaniem mogę złagodzić mój wstręt do tej choroby.

[mustafa]

Choruję od niedawna, ale choroba mocno pokrzyżowała mi szyki i plany.
Trenowałem kulturystykę i w tym kierunku się rozwijałem, wiele osiągnąłem itd.. Do tego zmieniłem pracę na lepszą i lepiej płatną.. czyli wszystko według planu, pełny samorozwój i pełnia szczęścia... A teraz zastanawiam się czym zawiniłem, że tak cierpię.. zwłaszcza jak dopada mnie mocny ból i siedzę w WC i zadaje sobie to samo pytanie co co dzień..
Staram się z tym pogodzić.. liczę na resekcję... oczekuje jej jak deszczu w skwarze... i to chyba mnie trzyma...ale najgorsze jest to że mam mocny apetyt, chce jak najszybciej wrócić do formy, do pracy, do tamtego życia..i nie udaje mi się to...
Jakoś nie wstydzę sie tego..choć nie wszyscy umieją to zrozumieć..
Walczę ale jest mi trudno...na pewno się z tym pogodzę tylko potrzebuje czasu... zawsze można sobie coś wmówić, ja dziękuje Bogu że jest tak a nie gorzej i nigdy go o to nie obwinie .. choć nadal nie rozumiem czemu tak się stało...
Dlatego albo będziemy pasożyta zwalczać, albo wejdziemy w symbiozę.... tylko która opcja jest lepsza...?

[zuo]

powiem ci tak, ja mam wycietego crohna, on nie znika, bo to choroba autoagresji organizmu, a nie jakis pasozyt czy cos takiego.. po prostu masz wtedy crohna z nieokreslona lokalizacja stanu zapalnego K50.9 z K50.1 mi zrobili.. i szczerze mowiac mam nadzieje ze jak diete bede trzymac to bede mogl normalnie zyc, bo wiadomo ze nie bede mogl jakis wyczynowych rzeczy robic czy cos podobnego, ale zeby normalnie, nie musiec do szpitala chodzic, zazywac najwyzej leki podtrzymujace i zyc bez bolow.. nic wiecej

[kasinp]

akceptowac ja czy nie? a mozna nie? skoro wyleczyc sie nie da to trrzeba akceptowac nie mamy wyjscia,to pytanie moim zdaniem retoryczne!